Juffrouw Muze en Meneer Beekbeemden

Een hedendaags sprookje voor Zolder en omstreken

Er was eens.. Zo beginnen alle sprookjes. Ook het sprookje dat ik ga vertellen begint zo.

Er waren eens in Zolder-centrum twee bijzondere personages: juffrouw MUZE en meneer Beekbeemden. Beiden zijn bekend, niet alleen in onze gemeente, ook ver daarbuiten. Ze wonen al erg lang in de deelgemeente Zolder. Ja, nog voor de fusie met Heusden was er al sprake van hen.

Ze hebben beiden grote verdiensten opgebouwd doorheen tientallen jaren. Ze gaven ieder op eigen wijze betekenis aan het huis waar ze wonen en waar ze honderden, ja duizenden mensen welkom heetten.

Alle mensen van heel klein tot groot passeerden in hun huis. Ze vertoefden er voor korte of langere tijd en 'voeren er wel bij', zoals dat gezegd wordt.

Kleutertjes, jonge kinderen, adolescenten, volwassenen, senioren… ze konden allemaal komen, te voet of in de rolstoel, de huizen waren toegankelijk voor iedereen en te voet kunnen komen is bovendien heel ecologisch.

Er was ook steeds een leuk aanbod voor al deze mensen. Iedereen vond er zijn gading tot grote tevredenheid bij de gebruikers.

Vanaf vandaag gaat dat veranderen.

Juffrouw MUZE en meneer Beekbeemden willen daarover zelf het woord voeren.

"Stel je voor," zegt juffrouw MUZE ontsteld, "stel je voor dat ik moet verhuizen. Weg uit het centrum waar ik decennia lang een intense rol heb gespeeld. Mijn huis is beeldbepalend door de fraaie modernistische architectuur waarmee het de aandacht trekt. Ook erfgoed, weet je. Er is nooit sprake geweest van verhuizen. Ja, het huis moest vernieuwd worden, had behoefte aan renovatie en aanpassing, uitbreiding misschien, maar verhuis? Daarvan is tot voor enkele jaren NOOIT sprake geweest. Nooit!"

"Tja," reageert meneer Beekbeemden, "Voor mij is dat niet anders. Men beweert nu dat je zonder laarzen niet meer binnen kunt. Ze moeten eens allen in de leer gaan bij de landbouwers en boeren van de Zolderse Voort. 'ZOUWEN OPENHOUWEN' was hun motto. Zo hielden zij in de voorbije eeuw akkers en weilanden in prima staat. Moderne groenwerkers van de 21ste eeuw zijn dat blijkbaar verleerd. En daar komt narigheid van."

"Maar ons publiek, onze doelgroepen hebben daar geen boodschap aan," repliceert juffrouw MUZE, terwijl ze zich op het molentje in het park neer vleit. (Het was ooit als kunstwerk bedoeld).

"En moet je horen: de bewoners van Zolder-centrum hebben nood aan een ontmoetingsplek en enkele vergaderlokalen. ZE STAAN HIER! Het cafetaria zou eindelijk op het gelijkvloers kunnen. Er is zelfs een mooie schouwburg instap klaar voor de amateur theatergezelschappen. Nu worden kerken deels ontwijdt als repetitieplaats. Terwijl hier alles voorhanden is. Waar ik naar toe moet woont geen mens. Daar passeert niemand. Alleen de bedrijven zijn er. Maar na 18.00uur beweegt daar niets meer. Daar leeft geen ziel."

"En wat moet ik dan zeggen?" beaamt meneer Beekbeemden haar verhaal. "Ik moet weg uit een prachtig groen gebied met heerlijke rust, te midden van alle nodige voorzieningen. Er is een dierenparkje voor de jongste bezoekertjes. En voor en na de schooltijd is er opvang en begeleiding vlak bij. De prachtige groene beemden moet ik ruilen voor beton. De heerlijk kabbelende beek wordt straks vervangen door asfalt. Langs drie zijden asfalt!"

En intriest besluiten ze samen als in duet: "Waar hebben wij dat toch verdiend?"

tekst door Simonne Janssens-Vanoppen